Nedense elim hep Nazım Hikmet'in kitaplarına gidiyor. Çocuk aklımla Kız Çocuğu şiirini defalarca okuyor, çocukların neden öldüğünü anlayamıyor, kederleniyorum.
İlk ezberlediğim şiirin hikayesini ise yıllar sonra öğreniyorum..
Şiir; 1 yaşındayken Hiroşimaya atılan atom bombası sonucu lösemiye yakalanan, 11 yaşında da hayatını kaybeden Sadako Sasami için yazılmış ve Japon çocuklardan bir sürü teşekkür almıştır. Bu naif adama olan hayranlığımı başlatan o şiir, bugün hala en etkilendiğim şiiridir.
Günümüz şairlerinin bir çoğunun klişe aşk acılarıyla bezeli süslü şiirlerinden o kadar çok sıkılıyorum ki 113. yılında hala unutulmayacak olan bir isim aklıma gelmiyor.
Kitaplığımın en değerleri kitaplarının yazarı, iyi ki doğdun. 113. yaşın kutlu olsun.
Nazım Hikmet'i sevmeyen var mı bilmem ama…
YanıtlaSilTahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da ,
Hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil…
Sevgilerimi bıraktım…
Ben de hic sanmam sevmeyen olacagini. Sevgiler :)
SilŞiir denince aklıma ilk gelen şair kitaplığımın baş köşesinde kitapları blogunuzda yer vermeniz de ayrı bir hoşluk yüreğinize sağlık...
YanıtlaSilVaktinizi ayirip okudugunuz, ilgilendiginiz icin asil ben tesekkur ederim Arzu Hanim :)
SilSevmeyen olacağını hiç sanmam demişsiniz ama Nazım Hikmet'i sevmeyen, bu topraklarda onu barındırmayıp memleketine hasret yaşatan ve tepesinde bir çınar ağacını bile ona çok gören dünyanın en büyük şairlerinden birini halen anlayamamış bir kitle maalesef var :( İyi ki bu topraklarda doğmuş ki, onunla aynı dilde şiirlerini okuyabiliyoruz. Sevgilerimle.
YanıtlaSil